Kendime karşı mesaj kaygısı.

Hayat her seferinde lehine çeviriyor yaşananları ve sen "hop hemşerim ne oluyoruz?" bile diyemiyorsun. Bazen o kadar gereksiz yere sabır gösteriyoruz ki sabır göstermemiz gerektiğinde tahammülümüz sıfır çizgisinde yanıp sönüyor. Artık buna alıştım deken bile hiç bir şeye alışamamış olduğumu düşünüyorum. Tepkilerim, düşüncelerim, kaprislerim hep kendime. İstediğim şeyi istediğim gibi dile getiremiyor olmama. Sessizlik beni yoruyor, seslerse boğuyor. Bunun ortası var mı? Varsa nerede? Biliyorum sana çok yükleniyorum Joshua ama bu sorulara bir cevap bulmak senin görevindi. Oysa sen görevini en başından beri yerine hiç getirmedin.