Esnemek sessizliği bozar.

Dakikalarca süren sessizliğin ardından telefonum çaldı. Dakikalarca süren sessizlik öncesi esnediğim için bu durum kısa süreli bir mola yerini almış ve de saatlerce sürecek olan sessizliğimi bozmuştu. Telefonu açtım. Ne yapıyorsun? dedi, hiç öyle boş boş oturuyorum asıl sen ne yapıyorsun? dedim. Yanıt gelmedi. Bende telefonu kapattım. Yeniden uzun bir sessizliğin parçası olabilirdim. Vazgeçtim, esnedim...

Şimdi şöyle bir durum söz konusu, yarın sabah erkenden nasıl kalkacağım? Günlerdir erken kalkma provası yapıyorum ve hiç birinde başarılı olamadım. Gün içersinde uyumamak için verdiğim çaba da takdire şayan elbette ki. Oysa ki başlangıçta, plan yaparken yalnızca ben sabahları erken kalkmayacaktım ki. Ne vardı sanki iptal edilecek. İptal edilmeli miydi yani? Belki de bu en doğrusu olabilir ama sabah erken kalkma problemimi çözmeyecek. Böyle durumlarda yalnız olmaktan hoşlanmıyorum.

Konuyu beynimden siliyorum.

Belki güzel bir yolculuk olur, kitap falan okurum ayakta kalmazsam.

Neden hep böyle zamanlarda kulaklığım bozulur ki müzik bile dinleyemeyeceğim.

Belki hava esintili olur yaylana yaylana giderim belli mi olur?!

İlk cümlemi hala bulamadım.

İlk cümlem neydi?

Aslında soruma cevap gelmemesinin sebebi sesimin gitmeyişiymiş.

Hayır, hayır soruma cevap gelmeyişinin sebebi onun sesinin gelmeyişiymiş.

Şimdi sesi geldi, o yok!