Şimdi, şu anda!

Sessiz hissediyorum. Kelimeler kafamın içinde dönüp duran yaramaz çocuklar gibi... Dilimde bitiveriyorlar ve sonra parmak uçlarımda. Gülümsediğimde kaçıyorlar çünkü onları yaralıyorum her seferinde, bunu biliyorlar. Daha en başından beri, ellerim ufacıkkende durum hep böyleydi. Ellerim büyüdü ama kalbim ufacık kaldı ama şimdilerde büyüyor o da, sanki her çarpışında biraz daha. Şu anda sadece sessiz hissediyorum, belki biraz eksik belki biraz tenha. Ama geçer biliyorum gün doğumunda. Kırdığım, kopardığım her parça iyileşir mi rüyalarımda? Öğreneceğim ne çok şey var. İlk sırada da büyümek... O tamamlanmadan, ilk adımla dengeyi sağlamadan kırıyorum camdan merdivenleri.